نور می تاباند 

آنکه بر تخت رفيع آسمان تکیه زده

ولی انگار زمین غمگين است

از غزل های دلم خسته شده

جنس تو از سنگ است

جنس من از شیشه

تو چنان سرو بلند

من برایت ریشه

کاش می شد به بلندای تو بود 

به بلندای تو ای سرو بلند

سرو عاشق پیشه

دورتادور دلم

قفسی تنگ پُر از خاطر توست

و من انگار که بلبل شده ام

بلبل از دوری گل می میرد

مثل من منتظر دیدن توست

عاشقی کز رویت ، باز جان میگیرد

باز باران نم نم می بارد

قدمت باز به گِل می ماند

و چه راحت پای از گِل تو برون می آری

ولی انگار نمی دانی من 

با غم عشق تو درگیر شدم

کاش می دانستی

به تو دل بستم و از زندگی ام سیر شدم

تو نمی دانی من میدانم

تو در آن بالایی

و من انگار هنوز 

با غم عشق تو این پایین ها درگیرم

تو فقط بالا را می بینی

لیک من پايينم

بخت تو با من نیست

بخت من تاریک است

نیست چون تو روشن

بين ما فاصله ای بس دور است

برو آن بالاها

کاش خوشبخت شوی

منم این پایینم

و تو را می بینم

گرچه راهم ز تو خیلی دور است

ليک دل مجبور است

می رود تا به تو ثابت بکند 

که چقدر عاشق توست

زیر لب باز دعا میخواند

کاش خوشبخت شوی

کاش خوشبخت شوی.......