برای گفتن من، شعر هم به گِل مانده؛

نمانده عمری و؛ نمانده عمری و صد ها سخن به دل مانده

صدا، صدا که مرحم فریاد بود،زخم مرا

به پیش درد عظیم دلم خِجِل مانده

از دست عزیزان چه بگویم؟

گله ای نیست!

گر هم گله ای هست، دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم،

هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست

دیریست که از خانه خرابان جهانم،

بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم!

هر چند که تا منزل تو ، فاصله ای نیست

روبروی تو ،کی ام من؟

یه اسیر سرسپرده!

چهره تکیده ای که ، تو غبار آینه مرده

من برای تو چی هستم؟

کوه تنهای تحمل،

بین ما پل عذابه منِ خسته، پایه پل!

ای که نزدیکی مثه من به من اما خیلی دوری!

خوب نگام کن تا ببینی چهره دردو صبوری!

کاشکی می شد تو بدونی من برای تو چی هستم!

از تو بیش از همه دنیا ، از خودم بیش از تو خستم ؛

ببین که خسته م غرور سنگم! اما شکستم!

کاشکی از عصای دستم یا که از پشت شکستم

تو بخونی تا بدونی،

از خودم بیش از تو خستم!

ببین که خستم تنها غروره

عصای دستم !

از عذاب با تو بودن

در سکوت خود خرابم

نه صبورم و نه عاشق! من تجسم عذابم!

تو سرا پا بی خیالی!

من همه تحمل درد

تو نفهمیدی چه دردی، زانوی خستمو تا کرد!

زیر بار با تو بودن یه ستون نیمه جونم؛

این که اسمش زندگی نیست! جون به لبهام می رسونن

هیچی جز شعر شکستن، قصه فردای من نیست

این ترانه زبانه، این صدا ، صدای من نیست!

ببین که خسته م تنها غروره عصای دستم !

کاشکی می شد تو بدونی من برای تو چی هستم

از تو بیش از همه دنیا ، از خودم بیش از تو خستم !

ببین که خسته م ،غرور سنگم! اما شکستم!